Kamperen en ravotten tussen gorilla's en cheeta's

Het zijn de jongens en meisjes van Kazou Oostende die als eerste hun safaritenten in Kerkrade hebben opgeslagen. Nog voor het opengaan van de zoo, zijn ze al druk in de weer. Zo moet ik hen zoeken in de waterplassen bij de wolharige mammoeten. “Wij halen de algen uit het water”, vertelt Jade gewapend met laarsjes en een visnet.

Jade en haar vriendinnen zijn erg ambitieus, ze willen meteen aan de tweede waterplas beginnen. “Let wel op voor de krokodillen, hé”, lacht de verzorger van het park hen toe. “De verzorgers zijn echt allemaal heel vriendelijk tegen onze kindjes”, vertelt hoofdmonitor Sharon. Monitor Nick zet op de achtergrond intussen een grootschalige reddingsoperatie op, want ook de salamanders laten zich makkelijk in de visnetten strikken.

De dierenverzorgers helpen, lijkt de meest favoriete bezigheid van de deelnemertjes. Eén activiteit die bij thuiskomst aan iedere keukentafel zal worden verteld: het bezoek aan de diepvries van de zoo. “Daar lagen dode paarden en dode konijnen, ieuw”, vertelt Jade. “Maar ik heb wel van een apenkoekje geproefd.”

Opvallend is dat de groep van 39 maar 9 jongens telt. Volgens monitor Sharon –die vorig jaar al het GAIA-kamp leerde kennen- is dat toeval. Tijdens het middageten bakenen de jongens alvast hun terrein af. Aangezien ik “een mevrouw” ben en geen meisje, krijg ik de eer om aan de “boys tafle (het jongens-Engels voor table nvdr.)” aan te schuiven. Over wat er in zo’n jongensenclave wordt gepraat? “Over de dieren natuurlijk, maar ook een beetje over meisjes”, zegt Cyrile. Of hij zelf al een prooi op het oog heeft? “Ik heb een bepaald meisje in de spelletjes toch al drie keer laten leven.”

Wanneer de post wordt uitgedeeld, verplaatsen de deelnemertjes hun gedachten opnieuw naar het thuisfront. Ze missen niet alleen hun ouders en broers en zussen, maar ook hun katten, paarden en konijnen. Daar kunnen de dieren van de zoo niets aan veranderen. Toch zijn de kinderen snel getroost wanneer je hen vraagt naar hun verdere vakantieplannen. De ene vertrekt de volgende week met haar mama en oma naar Ibiza, de andere brengt dit weekend met haar familie een weekendje aan de kust door. En dan staan er ook nog andere kampen gepland, onder meer met de jeugdbeweging. “Ik zal nog zien wat ik het leukste vind, maar tot nu toe is dat het zookamp”, zegt Sophie.

Eenmaal de safaritenten zijn opgeruimd, begint de groep aan de namiddagactiviteit. Die wordt geleid door dierenverzorger Pierre. “Vanuit de zoo worden verschillende activiteiten georganiseerd, nu staat een quiz doorheen het park op het programma”, vertelt Sharon. De groep moet zich haasten naar het ontmoetingspunt, maar toch kan ze het niet laten om meermaals halt te houden. Er is dan ook zo veel te zien: twee knuffelende baby-stokstaartjes, slapende dwergnijlpaarden en naar beneden plassende doodshoofdaapjes (op veel gegiechel onthaald).

De quiz is een groot succes. De deelnemertjes kennen het park al zo goed dat ze werkelijk van het ene dierenreservaat naar het andere vliegen. De vragen worden dan ook ruim binnen de vooropgestelde tijd beantwoord. Omdat het om de “survival of the fittest” gaat, kan er echter maar één groep de winnaar zijn. Die groepsleden krijgen een uniek armbandje, dat Marie alvast “nooit meer zal uitdoen”.

’s Avonds verzamelt iedereen in het restaurant van de zoo. “We hebben al pizza en zoo-burgers gekregen”, vertellen Cyrile en Celeste. Nu blijkt er echter varkensvlees op het menu te staan. Hoe verontwaardigd de kinderen ook waren over het paardenvlees dat de leeuwen voorgeschoteld krijgen, hun eigen menu vinden ze volstrekt normaal. Vegetariërs zijn er niet bij en wanneer er voor de tweede keer mag worden opgeschept, staat er een ellenlange rij. “Dit is een record, zo veel hebben de kinderen hier nog nooit gegeten", lachen de monitoren.