Michel Wuyts: journalist, entertainer én zanger

Wielerjournalisten: ze leven van de koers, ze leven in de koers. Ze doen verslag van heldhaftige prestaties, ze beschrijven atletische exploten. Het is met andere woorden niet altijd gemakkelijk om afstand te houden. Ook Wuyts zelf wordt niet altijd van kritiek gespaard. Zo zou hij af en toe laten doorschemeren wie zijn favorieten zijn in het peloton.

“Die kritiek neem ik ter harte als ze komt van mensen die er toe doen en als ik er beter door kan worden. Kijk, als je pas in dit vak stapt, dan ben je nog bezig met de status van supporter af te leggen. Als je er lang genoeg inzit zoals ik, dan voel je de nood niet meer om te supporteren. Ik heb grote bewondering voor mijn oud-collega Ivan Sonck. Hij is de meest objectieve journalist die ik ooit heb gekend. Toen hij mij opleidde, gaf hij mij de raad: “Ga vriendelijk met de atleten om, maar maak ze nooit tot vriend.” Ik heb aan niet één renner een euro uitgegeven, al was het maar voor één frietje.”

Hoe dan ook heeft de sportjournalistiek een wending moeten nemen na de talrijke dopingverhalen die het wielrennen hebben geteisterd en nog steeds teisteren.
Wuyts: “Het spreekt voor zich dat ik anders ben gaan omgegaan met het werk en met de renners. Je bent wat ongeloviger geworden naar de algoede bedoelingen. Ze hebben ons een rad voor de ogen gedraaid. Niet één keer, maar twintig dertig keer en ook ik ben daar in getrapt.”

Toch blijft het volgens Michel Wuyts moeilijk om overal snel kritische vraagtekens bij te plaatsen. Bij het uitbarsten van de dopinggeruchten rond renner Greg Van Avermaet bij het begin van het Vlaamse wielerseizoen eind februari bleef Wuyts toen bijvoorbeeld erg voorzichtig. “We zijn het gewoon dat je in de pers op je qui-vive moet zijn zo vlak voor de seizoenstart, dan komen de roddels en dan moet je daarmee rekening houden”, klonk het toen in “Het journaal”.

“Er waren geruchten en met geruchten ben je niets”, zo verdedigt Wuyts die aanpak nu. “Je moet formele feiten hebben en dan is het een kunst en de plicht van de nationale omroep om te wachten tot die feiten er zijn.” Het is volgens de wielercommentator met andere woorden belangrijk om onschuldige renners te beschermen en om jezelf als journalist te beschermen.

Wielerverslaggeving is bij ons intussen veel meer geworden dan een verslag van de koers alleen. Vanaf je de “Dag dames en heren” van Wuyts hoort, weet je dat je mag rekenen op anekdotes, historische weetjes, achtergrondverhalen en oh ja: toch ook wel koerscommentaar zelf. Journalisten die ook entertainen; in de sport is het nodig, vindt Wuyts.

“Entertainment is een essentieel onderdeel van ons vak. Als we niet entertainen, loopt de Vlaamse kijker weg. In Nederland is dat wat anders, daar hebben ze het liever een beetje droger. Maar een groot deel van boven de moerdijk kijkt toch naar de Belg en dat heeft ongetwijfeld te maken met ons plastische taalgebruik en inlevingsvermogen. Dat moet er zijn, maar je moet wel zorgen dat je niet overdrijft. Dat leer je door er jaren mee bezig te zijn; het strafste moet nog komen.”

Een van de Wuyts-wapens om te entertainen, is het spel van de taal. Wuyts weet als geen ander hoe hij gebeurtenissen tijdens de koers kan samenvatten in een gevatte quote of boude boutade.

Enkele uitspraken van Michel Wuyts behoren intussen tot ons collectief geheugen. “Taal is steeds belangrijker geworden. Ik zou zelfs durven zeggen dat het mijn hoofddoel is mijn taal te verbeteren en aan te scherpen. En daar zijn verschillende middelen goed: luisteren naar andere mensen die over goed taalgebruik beschikken, luisteren naar raad en kritiek, maar vooral ook lezen. Ik lees zo'n 25 romans per jaar en dat is toch een behoorlijk kunststukje aangezien ik heel wat onderweg ben.”

En de oneliners? “Laten we zeggen dat ik die uit de lucht pluk”, verzekert Wuyts ons. “Ik ga me niet suf piekeren om een oneliner vooraf uit te vinden of op papier te zetten om die dan op het juiste moment er in te gooien, dat is onzin. Want dan gaat dat zo gekunsteld klinken dat het natuurlijke volledig weg is.”

Wie Michel Wuyts zegt, zegt ook José De Cauwer. Sinds jaren zijn de twee een onafscheidelijk duo tijdens de koers. Wuyts is pas later in het vak sportjournalistiek gestapt, na een carrière als leerkracht en later schooldirecteur. De expertise die De Cauwer als oud-renner uit de praktijk heeft weten op te bouwen, is dan ook een welgekomen meerwaarde, vindt Wuyts.

“Er is maar een zaak waar we zeker van zijn: sterven doen we met zijn allen”, antwoordt Wuyts op onze vraag wat hij na zijn carrière gaat doen. “Ik heb mijzelf voorgenomen dat ik me niet angstvallig aan mijn job ga vastklampen, dat vind ik meelijwekkend. Ik heb Ivan Sonck zien afscheid nemen met zwier en Marc Stassijns vertrok met allure.”

Het is voor alle duidelijkheid nog niet aan de orde, maar Wuyts wil ons na zijn carrière als sportcommentator in elk geval blijven onderhouden over de koers en meer...

“Ik schrijf columns en heb al een paar wielerboeken uitgebracht. Ik doe dat heel graag en ik hoop dat er na mijn pensioen nog interesse zal zijn in wat ik neerpen. Ik hoop vooral ook dat mijn knieën het houden want dan kan ik me bezighouden met mijn tweede passie:het hardlopen. En ik hoop dat mijn stem overeind blijft, dan kan ik nog vijf à tien jaar bezig blijven met mijn derde passie: muziek. Ik zing; voor mijn vrouw, voor mijzelf thuis in de badkamer én in een bandje.”

Laat u met onderstaand filmpje verrassen over hoe dat laatste klinkt: nou!