"Je moet de Ronde volledig savoureren, genieten tot het laatste moment"

We ontmoeten Wuyts in De Panne. Hij heeft net een heroïsche editie van Gent-Wevelgem achter de kiezen en bereidt zich voor op de Driedaagse De Panne-Koksijde. Kortom: we zitten volop in de “heilige week” van het Vlaamse wielrennen, met zondag het hoogtepunt: de Ronde van Vlaanderen.

“Ik leef harder toe naar de Ronde dan naar om het even welke andere wedstrijd. Want ik moet dan echt wel in de zone proberen te zitten”, vertelt Wuyts. “Het is de wedstrijd waar ik vreemd genoeg het moeilijkst bij inslaap daags voordien. Ik denk niet dat dat te maken heeft met stress voor de uitzending. Het gaat om slaapstress: de gedachte “Ik moet absoluut voor zo’n grote klassieker slapen. En als je dan stresshormonen aanmaakt, dan lig je een paar uur te staren naar het plafond.”

Wie 's ochtends vroeg al naar de start van de Ronde op de Grote Markt van Brugge trekt, beleeft duizend-en-één zintuiglijke genietingen: de geur van verse massageolie, de klik-en-klakgeluiden van de mecaniciens die nog een laatste keer de fietsen controleren en...de stem van Wuyts die – ondanks de korte nacht - weergalmt als een heldere paasklok. “Ik doe het in de Ronde van Vlaanderen meestal met vier à vijf uur slaap en vreemd genoeg kom ik niet vermoeid aan de start. Op de markt in Brugge stel ik de renners voor en zodra het eerste woord vertrokken is voor die hele mensenmassa, is de vermoeidheid verdwenen. Vanaf dan zit ik in de zone."

Meer dan een miljoen kijkers achter hun televisietoestel, tienduizenden mensen langs het parcours: de Ronde van Vlaanderen leeft bij ons sterker dan om het even welke andere koers. Volgens Michel Wuyts heeft dat onder meer te maken met traditie.

Van de start in Brugge tot de aankomst in Oudenaarde staan niet alleen de rennersbenen niet stil, maar draaien de stembanden van Michel Wuyts evengoed overuren. Urenlang de wedstrijd aan mekaar praten en doorspekken met feiten en weetjes die het wielerpubliek en de leken moeten boeien, dat vergt een grondige voorbereiding. Wuyts vertrouwt daarvoor op een aloud systeem: een fichebak en een A4'tje.

“Voorbereiding is permanent, een dagelijks gegeven. Ik heb van mijn voorgangers, in het bijzonder van Ivan Sonck en Mark Vanlombeek, een fichesysteem gezien en bestudeerd en ik heb daar het mijne van gemaakt. Lekker ouderwets, maar het is intussen meer een houvast geworden, ik betrap me er op dat ik er steeds minder naar grijp. Wellicht zit er al zoveel in mijn hoofd dat ik daaruit kan putten. En ik wil er ook niet te veel naar grijpen; commentaar geven is niet het aframmelen van lijstjes. Ik denk niet dat ik tijdens Gent-Wevelgem twee keer naar mijn blad heb gekeken.”

Vanuit zijn commentatorscabine zullen we dus vooral een voorbereide en professionele Michel Wuyts horen. Dat is ook zijn taak als sportverslaggever, al zal zijn liefhebbershart zondag ook wel sneller slaan, durven we denken.

“Oh, maar het is inderdaad ook genieten tijdens mijn commentaar”, verzekert Wuyts ons. “Als de koersfeiten zich snel aanbieden, dan zijn dat lekkernijen. Dan hoef ik niet naar mijn fiches te grijpen en moet ik niet naar mijn voorbereiding kijken. Er zijn vaak momenten tijdens het becommentariëren waarop ik me ervan bewust maak: “Man, wat beleef je hier nu? Zorg dat je het ten volle beleeft en zorg dat er van die beleving een groot deel overkomt in de huiskamer!”

Maar wie zal dit jaar voor die lekkernijen zorgen? De Ronde van Vlaanderen lijkt wel onthoofd nu smaakmakers en publiekslievelingen Tom Boonen en Fabian Cancellara hebben moeten afhaken. De smaak zal volgens Wuyts van de chaos moeten komen.

De werkdag zondag zal voor Wuyts eindigen met een live interventie in Sportweekend. Dan zit het erop: het einde van een dag alles geven, vol spanning en emoties. Maar het is natuurlijk dé Ronde. “Ik vind dat de Ronde van Vlaanderen het verdient om die volledig te savoureren, om daar tot het laatste moment van te genieten.”

En dan volgt de decompressie. “Je merkt pas de dag nadien wat je allemaal gegeven hebt. Ik kom meestal tussen twee en drie uur 's nachts terug thuis, want ook het naspel ligt me wel”, verklapt Wuyts met pretoogjes.

Ah bon, het naspel?

“Na mijn laatste opdracht sjees ik naar Affligem. Daar heb ik een afspraak met een achttal vrouwen die dertien jaar jonger zijn dan ik. Twaalf jaar geleden ben ik op een toevallige manier bij hen gesukkeld, we hadden een gezellige babbel en we spraken toen af om er een jaarlijkse gewoonte van te maken. Na vijf minuten al wordt er met geen woord gerept over wielrennen, en ik kan je verzekeren dat als je zo naar de Ronde van Vlaanderen hebt toegeleefd, dat dat een opluchting is.”