"Huisartsen schrijven veel te snel slaapmiddelen voor"

Test-Aankoop stuurde medewerkers naar 100 artsen. De case was telkens hetzelfde: een gezonde vrouw tussen 52 en 62 jaar, die geen depressieve of angstgevoelens had en medicatie gebruikte. Ze sliep al drie weken slecht. Een recente verhuizing en het feit dat haar oude huis niet verkocht raakte, konden mogelijke oorzaken zijn. Ze is moe maar kan haar gewone dagelijkse activiteiten, zoals gaan werken, normaal uitvoeren.

"Artsen moeten eerst het probleem goed in kaart brengen: op zoek gaan naar oorzaken, nagaan in welke mate de patiënt er last van heeft, vragen of hij al iets geprobeerd heeft om het te verhelpen...", zegt Test-Aankoop. Bijna 70 procent van de artsen stelde voldoende vragen om zich een duidelijk beeld te kunnen vormen. "Dat is dus goed. Voor het verlenen van slaapadvies gaan veel artsen echter volledig de mist in. Slechts 11 bezochte artsen gaven degelijk slaapadvies."

Slechts bij 6 artsen kwam de patiënte zonder voorschrift buiten. 94 procent schreef met andere woorden medicatie voor, en dat na een eerste consultatie. 11 procent hield het bij een plantaardig middel, wat een belangrijk placebo-effect kan hebben en dus een alternatief voor een slaapmiddel kan zijn. 7 procent schreef enkel melatonine voor, een hormoon dat vooral instaat voor het regelen van onze biologische klok. De werkzaamheid ervan bij slaapstoornissen is nauwelijks onderbouwd en over de mogelijke schadelijke effecten ervan op lange termijn is nog maar weinig bekend.

76 procent van de artsen stuurde de patiënte naar huis met een voorschrift dat volgens Test-Aankoop helemaal niet op zijn plaats is bij een eerste consultatie. 59 procent gaf een slaapmiddel, al dan niet gecombineerd met een voorschrift voor melatonine of een plantaardig middel. 10 procent gaf de vrouw zelfs meerdere voorschriften voor een slaapmiddel of combineerde zo’n voorschrift met een voorschrift voor een antidepressivum. 7 procent hield het bij een voorschrift voor enkel antidepressiva.

Test-Aankoop wil dat de overheid en de bevoegde instanties optreden. Ze moeten onder meer kwaliteitsindicatoren ontwikkelen om systematisch op te volgen hoe artsen hun taak uitvoeren. Die resultaten moeten ook door patiënten raadpleegbaar zijn. Daarnaast moesten artsen zelf ook de wetenschappelijk onderbouwde richtlijnen beter respecteren.