Die zomervakantie om nooit meer te vergeten

Ik reis graag, veel en liefst zo ver en zo lang mogelijk. Het voorbije decennium zag ik prachtige stukken van Noord-Amerika en Oost-Europa. Elk van die bestemmingen zijn op zich ideale vakantietips. Maar hoe meer ik reis, hoe meer ik tot het inzicht kom dat een perfecte vakantie minder te maken heeft met waar je naartoe gaat of hoe goed het weer daar is, en meer met wie je reisgezellen zijn en of je er in slaagt om vrij te zijn en los te laten. En omdat de eerste keer dat iets lukt toch altijd de bijzonderste is, neem ik u graag mee naar Riccione, 1995.

Het was de tijd waarin ik studeerde en vakantie dus nog lekker drie heerlijke maanden lang duurde. Het was de tijd waarin GSM’s nog niet bestonden en je dus vanzelf al veel meer weg van de wereld was, zo gauw je het vliegtuig opstapte. Het was de tijd waarin tienermeisjes spoorloos verdwenen en de maffia nog alom tegenwoordig was.

Toen mijn beste vriendin en ik onze ouders meedeelden dat we voor twee weken naar de Adriatische kust wilden, brak dan ook lichte paniek uit. We mochten wel gaan, maar pas nadat we plechtig beloofd hadden om zo vaak mogelijk te bellen en pas nadat ze een foto hadden gevonden waar we allebei zeer duidelijk op stonden. Voor het opsporingsbericht, als we vermist raakten. En ook al voor hun gemoedsrust kozen we voor een hotel met “Nederlandstalige directie”. Dat was toch wat de brochure zei.

In de praktijk bleek dat Nederlandstalige gehalte van Hotel Belgique neer te komen op een stokoude receptionist die dacht enkele woorden Frans te kennen. En die toen we met handen en voeten probeerden uit te leggen dat we de sleutel van de “coffre fort” in onze kamer wilden (ook al een belofte aan ma en pa, die te vaak naar Emiel Goelen hadden gekeken), heftig knikkend “ Si si, coiffeur!” riep, de telefoon greep en terstond een kapper naar het hotel ontbood.

Ach, het hotel was niks bijzonders, het zwembad en het eten ook niet en Riccione een typische toeristische badplaats. En toch kan ik alleen met weemoed aan ons verblijf daar terugdenken.

Waren het die gepensioneerde Italianen, die zowat 90 procent van de hotelbezetting uitmaakten, en ons meteen in ons hart sloten als waren we hun favoriete huisdiertjes? Die in de kelder van het hotel allerlei activiteiten organiseerden en hun geluk niet op konden als we probeerden mee te doen aan die vreemde lokale volksdans waarbij je de hele tijd een bezemsteel aan elkaar moest doorgeven?

Waren het de kelners, Guiseppe en Rocco - Ooooh Rocco, met de hazelnootogen - die voor ons de lekkerste hapjes van het ontbijt stalen en bewaarden in de keuken tot we eindelijk uit bed kwamen? Die zelfgemaakte kruidenthee naar onze kamer brachten als we een kater hadden? Waren het de bejaarde poetsvrouwen die ons absoluut niet wakker wilden maken en ons elke dag plat knuffelden?

Was het de manier waarop Grote Smurf – zo hadden we de nachtwaker gedoopt - ons doodbliksemde met zijn ogen, als we weer eens een kot in de nacht thuis kwamen en hij voor ons de deur moest openmaken? Of waren het de avonturen die we beleefden in de meest waanzinnige disco die ik ooit zag, de Baia Imperiale? Een soort geschifte kruising tussen Egyptische piramides en Romeinse tempels, met in het hart een openluchtzwembad met onderwaterverlichting. En kleedhokjes, ja. Ik laat de rest aan uw verbeelding over.

Ik weet het niet. Ik weet alleen dat de angst me om het hart slaat, als ik er aan denk dat het al bijna 20 jaar geleden is. En dat we wellicht nooit in Lecce geraken, Rocco’s hometown, om hem te vragen of hij dat fluorescerende rugzakje nog heeft dat we voor hem kochten op de markt in Rimini. Om het met zijn woorden te zeggen: “Aaaaah, vous me faites mal au coeur!”

Maar aan de andere kant. Is dat niet waar reizen voor dienen? Om er later met “wegwee” aan terug te denken. Om telkens je “Reggae Night” hoort op de radio, weg te dromen naar die avond met de fles Rosato op dat pikdonkere strand. Om telkens als je je kast opruimt, ergens helemaal onderaan dat ene kleedje te vinden waar je al jaren niet meer in past maar waar je geen afscheid van kan nemen, en de rest van de dag de glimlach niet meer van je gezicht te krijgen. En om, ook al heb je nooit een seconde geloofd dat hij in het echte leven privé-piloot van de paus was en de hele wereld rond vloog, toch enthousiast te wuiven, telkens je een helikopter laag ziet overvliegen. Just in case.

Het was misschien iets na de zomer, maar het hoorde er net wel bij.
Het zal zowat 1975 geweest zijn, en ik had het plan opgevat me in te schrijven voor de druivenpluk in de streek rond Bordeaux.
Ik kwam terecht op een wijndomein waar hard gewerkt werd, en er streek een allegaartje neer van zeer diverse types uit heel Europa. Niet onguur, maar wel avontuurlijk.
Ik herinner me behalve de hartelijke maar zakelijke ontvangst vooral het monotone werk, de heftige rugpijnen, diepe vermoeidheid, opgewonden discussies en de grote hoeveelheden wijn die werden verzet.
Na weer zo’n hevig avondje was één van de wijnplukkers met de noorderzon verdwenen, op weg naar nieuwe avonturen.
Het waren ongetwijfeld de 2 meest intense vakantieweken die ik ooit meemaakte.
Om af te kicken en de zintuigen weer aan het gewone leven te wennen heb ik er nog een week zwerfvakantie aan gebreid in het Baskenland.

Daar stonden we dan. Het was zo ongeveer 10 uur 's avonds. Of 10 uur 's nachts om precies te zijn. Want zo'n donkere nacht hadden we nog nooit meegemaakt. Geen straatverlichting kilometers ver te bespeuren. We hoorden wel het geraas van de oceaan. beangstigend en vertrouwenwekkend tegelijk, want daardoor wisten we dat we op het goede pad waren. Maar daar hadden we op dat ogenblik niks aan. Ons schamel huurautootje was vastgelopen in het hobbelige duinenpad dat we moesten volgen naar ons "beloofde land".

We waren op pad met het hele gezin: twee volwassenen en drie pubers. Dankzij een klein financieel gelukje konden we deze verre reis maken. Maar het begon met heel veel miserie. Door een hevige sneeuwbui had ons vliegtuig op Zaventem uren vertraging. Daardoor misten we onze aansluiting in Lissabon. Gelukkig bood de vliegmaatschappij ons ter compensatie een nachtje Lissabon gratis aan, maar daardoor moesten we in ons land van bestemming ook nog een nachtje doorbrengen op de harde vloer van een luchthaven waar we een niet voorziene tussenstop moesten maken.

En toen, toen leek het eindelijk te gaan lukken. Wij op weg met ons kleine huurautootje. Eerst hopeloos verloren gereden. Een klapband die werd opgelost door een "local". En ongeveer tien uur onderweg voor 200 kilometer.

En daar stonden we dan dus. We hadden eindelijk het goede pad gevonden. We moesten naar Poças, een gat in de staat Bahia in Brazilië. Een gat inderdaad, want zelfs nergens op een kaart te vinden. Bekaf na tien uur zwoegen, vastgereden in het zand van de enige duinenweg die ons naar Poças kon leiden. Daar waren we dan, stilaan helemaal hopeloos. En toen kwam daar een auto aangetuft. De chauffeur stapt uit en vraagt ons in het Portugees wat er scheelt. Ik herken de man onmiddellijk: het is een West-Vlaming die in Zaventem net voor ons in de rij stond.

Toeval bestaat niet. In een onooglijk gat in Brazilië worden we gered door een koppel uit West- Vlaanderen. Ik ben zelf Bruggeling, ik kon dus in de broeierige nacht van het tropische Bahia West-Vlaams praten, en bovendien kenden die mensen het pad. Ze kwamen hier al jaren. Ze hebben ons dus uit de put geholpen, letterlijk en figuurlijk.

Dat was de start van de heerlijkste vakantie ooit. in B&B Bella Bahia van Toos, een gewezen VRT-collega. De heerlijkste vakantie en, zo zou later blijken, voorlopig ook de laatste grote vakantie.

muito obrigado!!