"De dag waarop Eyskens WO III uitriep"

De gebeurtenissen van 11 september 2001 zullen voor veel mensen onvergetelijk blijven. U reageerde massaal op onze oproep, waar u was op die bewuste dag. Hier volgt een greep uit de reacties van toenmalige studenten.

Adinda Delporte: Op 11 september 2001 was ik onderweg van school naar huis toen het eerste vliegtuig zich in het WTC boorde. Ik was toen 12 en zat in het tweede middelbaar. Toen ik thuiskwam zaten mijn oudere broers aan de televisie gekluisterd, regelmatig zappend tussen CNN, BBC World en "Het journaal". Ik wou vanalles vertellen over mijn schooldag, maar ik moest stil zijn van mijn broers, en ze begonnen te vertellen wat er was gebeurd. Ik zat nog maar net op de zetel toen het tweede vliegtuig zich live in de andere WTC toren boorde. Die beelden zal ik niet gauw vergeten. Ongeloofelijk beangstigend was het: als er grote rampen zoals aardbevingen of orkanen op het nieuws kwam, dan wist je dat je in België veilig zat, want dat gebeurde hier niet. Die vliegtuigkapingen daarentegen, dat kon overal ter wereld gebeuren! Eigenlijk moest ik huiswerk maken, maar ik was danig onder de indruk en ik wou al het nieuws zien. Ik voelde dat het heel belangrijk was wat er die dag gebeurde, belangrijker dan mijn woordjes van Latijn. Het was al laat op de avond toen mijn moeder me geruststelde dat ze een briefje zou schrijven voor de leerkrachten, en de volgende dag op school was ik zeker niet de enige die helemaal geen huiswerk had gemaakt maar tot laat op de avond voor het nieuws had gezeten, zelfs al waren het eigenlijk constant herhalingen. Tot onze verbazing toen was geen enkele leerkracht boos dat we dat huiswerk niet gemaakt hadden. Ze probeerden ons allemaal een beetje gerust te stellen. Ook weet ik nog dat we toen tijdens de speeltijd een minuut stilte hebben gehouden voor de slachtoffers. Onmogelijk normaal, met 200 leerlingen tussen de 11 en 13 jaar, maar toen wás het stil.

Margaretha Effran: Ik herinner me het nog alsof het gisteren was. Het was een warme schooldag in de tweede week van het schooljaar. Na het belsignaal van de laatste les stapte ik naar buiten in de wagen van mijn vader. Hij zei helemaal niets en toen ik het radionieuws van 16.00 uur hoorde, kon ik mijn oren nauwelijks geloven. Toen ik thuis de beelden zag, besefte ik meteen dat dit een belangrijk punt in de geschiedenis zou zijn. De wereld die ik kende, bestaat niet meer.

Jochen Cerulis: Op 11 september (9/11) zat ik in de klas. Ik zat in het laatste jaar en vernam het nieuws op de radio onderweg naar huis.  Vanaf het moment dat ik thuiskwam (16 uur) heb ik tot laat in de nacht naar de verschillende nieuwsuitzendingen gekeken. Ik heb die dag steeds gezapt tussen het Journaal, Het nieuws op VTM en CNN. Wat mij van CNN bijgebleven is, is dat er onderaan een balkje stond met daarin America under Attack. Wat betreft het nieuws is mij bijgebleven dat die beelden niet te vatten waren en hoe meer informatie er naar buiten kwam, hoe meer informatie ik wilde weten. De eerste toespraak van Rudy Giuliani is mij bijgebleven. Ondanks het niet weten van alle feiten probeerde hij zijn inwoners moed in te spreken. Je merkte aan alles dat men verwachtte dat er een enorm veel slachtoffers zouden zijn. Op bepaalde momenten sprak men van tienduizenden.

Vincent Vermoere: Ik was toen 13 jaar. Mijn moeder kwam mij om 16 uur aan school halen. Ik stapte nietsvermoedend de wagen in en ik moest stil zijn van haar. Ze was het nieuwsbericht op de radio aan het volgen. Er zou een vliegtuig in een gebouw gevlogen zijn. Als dertienjarige kan je op dat moment niet inschatten wat de gevolgen daarvan kunnen zijn, laat staan dat je een aanslag vermoedt. Later die dag was er ook nog een Europese wedstrijd van Anderlecht op Canvas, ik gok tegen Moskou. Een match die ik als supporter niet wou missen. Ik kon de beelden die ik net voor de match op de extra journaals van Eén zag, niet uit mijn hoofd zetten. Ik begon de wedstrijd te volgen op Canvas, maar wat later begon ik voortdurend over en weer te zappen tussen de journaals op Eén en de wedstrijd op Canvas. Na enkele minuten in de tweede helft zapte ik definitief naar Eén. 10 jaar later herinner ik mij dit nog allemaal heel goed. Hoe een 13-jarige onwetende jongen uitkeek naar een wedstrijd van zijn club en plots de realiteit inzag. Hoe de wedstrijd verloor aan belang (terwijl op die leeftijd dit het enige is wat je volgt in de actualiteit) en hoe een aanslag op duizenden kilometers van hier mijn avond overheerste. Ik was bang, bang voor een nieuwe oorlog. Kon ik toen nog niet weten dat een land als België een veilige plek was!

Tom De Vriendt: Ik was net op het gemakje van school naar huis gefietst. Het àllereerste wat ik hoor op het moment dat ik de woonkamer binnenwandel, is Mark Eyskens die in jullie live-uitzending de volgende onsterfelijke woorden zegt: "Ik denk dat vandaag de Derde Wereldoorlog is uitgebroken". Wat? Waar? Hoe? Mijn aandacht was metéén voor de volle honderd procent bij het nieuws van de dag!

Bert: Mijn laatste herexamen was net achter de rug en bij toeval was ik naar televisie aan het kijken. Iets wat ik anders nooit deed, toch zeker niet in de namiddag. Bij het zappen kwam ik bij CNN terecht waar ik zag dat er een eerste vliegtuig in de Twin Towers was gevlogen. In het begin kon ik helemaal niet volgen waarover het ging, het was moeilijk te vatten dat dit op dat eigenste moment werkelijk aan het gebeuren was. Even later heb ik live het tweede vliegtuig zien crashen in de tweede Tower. Dat was helemaal surrealistisch. Vooral omdat de journaliste die commentaar aan het geven was niet door had wat er op dat moment op de achtergrond gebeurde. Ondanks het feit dat ik op de eerste rij zat tijdens de gebeurtenissen, heeft het bij mij nog enkele dagen geduurd voordat ik ten volle besefte wat er eigenlijk gebeurd was.

Meest gelezen