10 tot 16 juni 1915: Italiaanse leger verovert een Alpentop
Het Italiaanse leger verovert de top van de Monte Nero in de Alpen. Heel Italië juicht.
Een Italiaans legerbericht meldt dat het 3de Alpenregiment in de nacht van 11 op 12 juni de top van de Monte Nero bereikt. De Monte Nero (Krk in het Sloveens) vormt het hoogste punt van de Julische Alpen. Hij ligt een tiental kilometer voorbij de Italiaans-Oostenrijkse grens, aan de overkant van de rivier de Isonzo.
Heel Italië lijkt te juichen. De pers spreekt van een meestercoup. De Italianen beschouwen de Julische Alpen als een van hun “irredente gebieden” of gebieden waar ze menen aanspraak op te kunnen maken.
In de dunbevolkte streek wordt vooral een Sloveens dialect gesproken, naast Duits, Italiaans en Friulisch (een Romaanse streektaal).
Een week eerder veroverden de Italianen al Monfalcone, een stad aan het uiterste noorden van de Adriatische Zee, voorbij de monding van de Isonzo. Monfalcone ligt op een dertigtal kilometer van de belangrijke Oostenrijkse havenstad Triëst.
De Italiaanse trots op de verovering van de berg uitte zich zelfs in een lied dat nog altijd gekend is in Italië.
Desondanks is de Monte Nero niet meer Italiaans.Tegenwoordig ligt de Krk in Slovenië, op amper een zevental kilometer van de Italiaanse grens.
Franse militairen in de buurt van Reims laten hun Duitse tegenstanders op deze manier weten dat Italië niet meer hun bondgenoot is, en delen meteen ook mee dat ook "God niet meer aan hun zijde staat". De soldaat links kijkt door een loopgraaf-periscoop naar de reactie aan Duitse kant.
Recordwerkloosheid in België
De werkloosheid in het bezette België neemt steeds maar toe. Volgens de gegevens van het Nationaal Hulpcomité waren er eind mei 741.594 werklozen. Rekent men er vrouwen en kinderen bij die van hen afhankelijk zijn, dan komt men op 1.585.686 hulpbehoevenden. En dat op een bevolking van nog geen 6 miljoen. Ze zijn volledig afhankelijk van de steun van het Nationaal Hulpcomité.
Protest tegen de oorlog in Duitsland
Het ongenoegen over de houding van de Sociaaldemocratische Partij van Duitsland (SPD) in de oorlog neemt toe. Eerder was de partijleiding al verweten zich “opportunistisch” te gedragen.
In een collectieve brief aan het SPD-bestuur eisen zo’n 850 kaderleden van de partij en 150 van de socialistische vakbond een snelle beëindiging van de oorlog. De brief is opgesteld door Karl Liebknecht, de SPD-afgevaardigde die in augustus 1914 als enige in de Rijksdag tegen de oorlogskredieten stemde.
De ondertekenaars protesteren tegen de steun die de sociaaldemocraten in de Duitse Rijksdag aan de oorlogsvoering blijven geven. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Italiaanse en Russische socialisten die de oorlog ontmaskeren als “een imperialistische onderneming met het patriotisme als dekmantel”.
Het protest komt er nadat kanselier Bethmann Hollweg liet weten dat Duitsland na de oorlog Franse en Russische gebieden wil annexeren en dat België zich economisch bij Duitsland moet aansluiten.
Dit veroorzaakte opschudding, maar de SPD-leiding heeft daar niet op gereageerd, terwijl de sociaaldemocraten altijd gepleit hebben voor “vrede zonder annexaties”. De ondertekenaars vragen zich daarom af of de SPD nu een veroveringspolitiek steunt.
De legerleiding heeft intussen de pers verboden iets te melden van deze discussie. Er mag niets worden gepubliceerd wat “het gevoel van eenheid onder de bevolking ondermijnt”.
